“In a country where women actively participate and contribute to the economy in many professions; the only sector where women’s absence is strikingly visible is the political arena. This is due to the unwillingness of women, coupled with the lack of opportunities for women, to participate in politics. Although there are other socio-economic factors, I believe that the main reason for the unwillingness of women to participate in politics is the fear of being subjected to verbal violence and harassment stemming from misogyny on a community-wide or even, nation-wide scale. Due to that reason, even competent and capable women are reluctant to make use of the limited opportunities available to pursue a career in politics and take part in decision-making. In fact, even without mentioning specific examples or statistics to support my claim, the mere mentioning of such verbal violence and harassment would make any Sri Lankan know exactly to which I am referring. That alone shows how grave, engrained and arguably, to my utter dismay, even normalized the verbal violence and harassment of female politicians are in our society. How long are we going to make empty promises? How long are we going to advise young women who have ambitions to participate in politics, “to have thick skin”? Isn’t there an obligation on us as law-makers, as civilized people living in a democratic society, to take steps to counter hate speech?”
Hon. Dr. Surdarshani Fernandopulle,
Chairperson, Women Parliamentarians’ Caucus
“කාන්තාවන් බොහෝ වෘත්තීන්හි සක්රීයව සහභාගී වී ආර්ථිකයට දායක වන රටක; කාන්තාවන් නොමැතිකම කැපී පෙනෙන එකම අංශය දේශපාලන ක්ෂේත්රයයි. මෙයට හේතුව වන්නේ කාන්තාවන් දේශපාලනය කිරීමට ඇති අකමැත්තත් සහ කාන්තාවන්ට අවස්ථා නොමැතිකමයි. ඊට හේතු ලෙස වෙනත් සමාජ-ආර්ථික සාධක ඇතත්, කාන්තාවන් දේශපාලනයට සහභාගී වීමට අකමැති වීමට ප්රධාන හේතුව ප්රජාව අතර හෝ රට පුරා ස්ත්රීන්ට විරුද්ධව පැන නගින වාචික ප්රචණ්ඩත්වයට හා හිරිහැරවලට ගොදුරු වීමේ බිය බව මම විශ්වාස කරමි” එම හේතුව නිසාම දේශපාලනය වෘත්තීයක් ලෙස තෝරාගෙන එහි නියැලීමට සහ තීරණ ගැනීමේ කටයුතුවලට සහභාගී වීමට ඇති සීමිත අවස්ථා ප්රයෝජනයට ගැනීමට දක්ෂ සහ හැකියාව ඇති කාන්තාවන් පවා මැලි වෙති. ඇත්ත වශයෙන්ම, මගේ ප්රකාශය සනාථ කිරීම සඳහා නිශ්චිත උදාහරණ හෝ සංඛ්යාලේඛන සඳහන් නොකර වුවද, එවැනි වාචික ප්රචණ්ඩත්වය සහ හිරිහැර කිරීම් ගැන පැවසූ පමණින් මා සඳහන් කරන්නේ කුමක් ද යන්න ඕනෑම ශ්රී ලාංකිකයෙකුට අවබෝධයක් ඇත. එයින් පෙනෙන්නේද, මා අතිශයින් කලකිරීමට පත්වන්නේද, කාන්තා දේශපාලකයන්ට සිදුවන වාචික ප්රචණ්ඩත්වය සහ හිරිහැර කිරීම් පවා අප සමාජය තුළ කෙතරම් බරපතල, කාවද්දූ සහ කථා බහට ලක්වී ඇත් ද යන්න පිළිබඳවයි. අපි කොච්චර කල් හිස් පොරොන්දු දෙන්නද? දේශපාලනයට පැමිණීමට අපේක්ෂාවෙන් සිටින තරුණියන්ට “ඔරොත්තු දීමේ හැකියාවක් ඇති කරගන්න” යැයි අපි කොපමණ කල් උපදෙස් දෙන්නෙමුද? නීති සම්පාදකයන් ලෙස, ප්රජාතන්ත්රවාදී සමාජයක ජීවත්වන ශිෂ්ට සම්පන්න මිනිසුන් වශයෙන්, වෛරී කථනයට එරෙහිව පියවර ගැනීමට අපට බැඳීමක් නැද්ද?”
ගරු. වෛද්ය සුදර්ශනී ප්රනාන්දුපුල්ලේ,
පාර්ලිමේන්තු කාන්තා සංසඳයේ සභාපතිනිය
“பெண்கள் பல தொழிற் துறைகளில் தீவிரமாகப் பங்கேற்று பொருளாதாரத்திற்குப் பங்களிக்கும் ஒரு நாட்டில்; பெண்கள் இல்லாதது வெளிப்படையாகத் தெரியும் ஒரே துறை அரசியல் அரங்கம் ஆகும். பெண்களின் விருப்பமின்மையும், பெண்களுக்கு அரசியலில் ஈடுபட வாய்ப்புக்கள் இல்லாததும் இதற்குக் காரணங்களாகும். ஏனைய சமூக-பொருளாதாரக் காரணிகள் காணப்பட்டாலும், பெண்கள் அரசியலில் ஈடுபட விரும்பாமல் இருப்பதற்கு முக்கிய காரணம், சமூகம் முழுவதும் அல்லது தேசிய அளவில் பெண் வெறுப்பால் உருவாகும் வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளாக நேரிடும் என்ற அச்சம் தான் என்று நான் நம்புகின்றேன். அதன் காரணமாக, தகுதியுள்ள மற்றும் திறமையான பெண்கள் கூட அரசியற் துறையிலும் மற்றும் தீர்மானங்களை மேற்கொள்வதில் பங்குபற்றுவதற்கும் தனக்கான ஒரு தொழிலைத் தொடர்வதற்குக் கிடைக்கும் குறைந்த வாய்ப்புகளையும் பயன்படுத்தத் தயங்குகின்றார்கள். உண்மையில், எனது கூற்றை ஆதரிப்பதற்காக குறிப்பிட்ட உதாரணம் அல்லது புள்ளிவிவரங்களைக் குறிப்பிடாமல், வெறும் வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தலைக் குறிப்பிடுவது, நான் எதனைக் குறிப்பிடுகின்றேன் என்பது எந்த ஒரு இலங்கையருக்கும் சரியாகத் தெரியும். அதுவே, பெண் அரசியல்வாதிகளுக்கு எதிரான வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தல்கள் நம் சமூகத்தில் எவ்வளவு பாரதூரமான, ஆழமான, பொறிக்கப்பட்ட மற்றும் விவாதத்திற்குரிய வகையில், எனக்கு மிகுந்த திகைப்பை ஏற்படுத்துகின்றது என்பதைக் காட்டுகிறது. எவ்வளவு காலத்திற்கு வெற்று வாக்குறுதிகளை வழங்கப் போகின்றோம்? அரசியலில் ஈடுபட வேண்டும் என்ற இலட்சியம் கொண்ட இளம்பெண்களுக்கு, “எதையும் தாங்கும் இதயம் வேண்டும்” என்று எவ்வளவு காலம் அறிவுரை கூறப் போகின்றோம்? ஜனநாயக சமூகத்தில் வாழும் நாகரீக மக்களாக, சட்டத்தை உருவாக்குபவர்கள் என்ற வகையில், வெறுப்புப் பேச்சுக்களை எதிர்ப்பதற்கு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டிய கடப்பாடு எமக்கு இல்லையா?”
கௌரவ. டாக்டர் சுர்தர்ஷினி பெர்னாண்டோபுள்ளே
தலைவி, பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியம்
“The prevalence of verbal violence and harassment against women and other vulnerable communities has always been a condemned, yet ignored, issue in Sri Lanka. However, in the wake of the COVID-19 pandemic, I believe that such verbal violence and harassment against women have multiplied in immeasurable numbers. In the pandemic-hit society, online existence with regards to work, school and even entertainment became the new normalcy as people did not have the opportunity to leave their homes and were rather confined to stay in their homes and associate limited people. Thus, the internet became a necessity for us to live. As more and more people started to use online platforms, verbal violence and harassment also increased in numbers. Not only that, online platforms also give the opportunity to reach a global audience. That essentially means that now hate speech can be conducted on a global-scale which further threatens the well-being and safety of targeted individuals and communities. As many online platforms, especially social media platforms, are unregulated or inadequately regulated, the opportunity to disseminate hate speech without any consequence acts as a driving force in aggravating online hate speech. Since more children use online platforms now, there is an imminent need to take active and effective steps to counter the proliferation of hate speech in social media and other online platforms.”
Hon. Kokila Gunawardena
Member of Women Parliamentarians’ Caucus
“කාන්තාවන්ට සහ අනෙකුත් අවදානමට ලක්විය හැකි ප්රජාවන්ට එරෙහිව වාචික ප්රචණ්ඩත්වය සහ හිරිහැර බහුලවීම ශ්රී ලංකාව තුළ සැමවිටම හෙළා දකින නමුත් නොසලකා හරින ලද ගැටලූවකි. කෙසේ වෙතත්, කෝවිඞ්-19 වසංගතය පැමිණීමත් සමඟම, කාන්තාවන්ට එරෙහි එවැනි වාචික ප්රචණ්ඩත්වය සහ හිරිහැර කිරීම් අපමණ සංඛ්යාවකින් වැඩි වී ඇති බව මම විශ්වාස කරමි. වසංගතයෙන් පීඩා විඳි සමාජය තුළ, මිනිසුන්ට තම නිවෙස් හැර යාමට අවස්ථාව නොලැබීම, ඔවුන්ගේ නිවෙස්වල රැඳී සිටීමට සහ සීමිත පුද්ගලයින් ඇසුරු කිරීමට සීමා වී ඇති බැවින් රැකියාව, පාසල සහ විනෝදාස්වාදය සම්බන්ධයෙන් අන්තර්ජාලය හරහා පමණක් කටයුතු කිරිමට සිදුවීම නව සාමාන්ය තත්ත්වය බවට පත්විය. මේ අනුව අන්තර්ජාලය අපට ජීවත් වීමට අවශ්ය දෙයක් බවට පත් විය. වැඩි වැඩියෙන් මිනිසුන් අන්තර්ජාල වේදිකා භාවිතා කිරීමට පටන් ගත් විට, වාචික ප්රචණ්ඩත්වය සහ හිරිහැර කිරීම් ද ප්රමාණයෙන් වැඩි විය. එපමණක් නොව, අන්තර්ජාල වේදිකා ගෝලීය පේ්රක්ෂකයින් වෙත ළඟා වීමට ද අවස්ථාව ලබා දෙයි. එයින් මූලිකවම අදහස් වන්නේ ඉලක්කගත පුද්ගලයන්ගේ සහ ප්රජාවන්ගේ යහපැවැත්මට සහ ආරක්ෂාවට තවදුරටත් තර්ජනයක් එල්ල කරන ගෝලීය පරිමාණයෙන් වෛරී ප්රකාශ සිදු කළ හැකි බවයි. බොහෝ අන්තර්ජාල වේදිකා, විශේෂයෙන් සමාජ මාධ්ය වේදිකා, නියාමනය නොකළ හෝ ප්රමාණවත් ලෙස නියාමනය කර නොමැති බැවින්, කිසිදු ප්රතිවිපාකයකින් තොරව වෛරී කථන සිදුකිරීමේ අවස්ථාව අන්තර්ජාලය ඔස්සේ සිදුවන වෛරී කථනය උග්ර කිරීමේ බලවේගයක් ලෙස ක්රියා කරයි. දැන් ළමයින් වැඩි ප්රමාණයක් අන්තර්ජාල වේදිකා භාවිතා කරන බැවින්, සමාජ මාධ්ය සහ අනෙකුත් අන්තර්ජාල වේදිකාවල වෛරී කථන පැතිරීම වැළැක්වීම සඳහා ක්රියාකාරී සහ ඵලදායි පියවර ගැනීමට අත්යාසන්න අවශ්යතාවයක් පැන නැඟී ඇත”.
ගරු. කෝකිලා ගුණවර්ධන
පාර්ලිමේන්තු කාන්තා සංසඳයේ සාමාජිකා
“பெண்கள் மற்றும் பிற பாதிக்கப்படக்கூடிய சமூகங்களுக்கு எதிரான வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தல்கள் இலங்கையில் எப்பொழுதும் கண்டிக்கப்பட்ட, ஆனால் புறக்கணிக்கப்பட்ட, பிரச்சினையாக உள்ளது. இருப்பினும், கோவிட்-19 தொற்றுநோயைத் தொடர்ந்து, பெண்களுக்கு எதிரான இத்தகைய வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தல்கள் கணக்கிட முடியாத எண்ணிக்கையில் பெருகிவிட்டன என்று நான் நம்புகின்றேன். தொற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகத்தில், வேலை, பாடசாலை மற்றும் பொழுதுபோக்கு தொடர்பான ஆன்லைன் பயன்பாடானது புதிய இயல்புநிலையாக மாறியது, ஏனெனில் மக்கள் தங்கள் வீட்டை விட்டு வெளியேற வாய்ப்பில்லை, மாறாக தங்கள் வீடுகளில் தங்குவதற்கும் வரையறுக்கட்ட நபர்களுடன் தொடர்புகொள்வதற்கும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டனர். இதனால், இணையம் நாம் வாழ்வதற்கு அவசியமானதாக உருவெடுத்தது. அதிகமான மக்கள் ஆன்லைன் தளங்களைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கியதனால், வாய்மொழி வன்முறை மற்றும் துன்புறுத்தல்களின் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்தது. அதுமட்டுமின்றி, ஆன்லைன் தளங்கள் உலகளாவிய பார்வையாளர்களை அடையும் வாய்ப்பையும் வழங்குகின்றது. அதாவது, இப்போது உலகளாவிய அளவில் வெறுப்பூட்டும் பேச்சு நடாத்தப்படலாம், இது இலக்கு வைக்கப்பட்ட தனிநபர்கள் மற்றும் சமூகங்களின் நல்வாழ்வையும் பாதுகாப்பையும் மேலும் அச்சுறுத்துகின்றது. பல ஆன்லைன் தளங்கள், குறிப்பாக சமூக வலைத்தளங்கள், ஒழுங்குபடுத்தப்படாதவை அல்லது போதுமான அளவில் கட்டுப்படுத்தப்படாதவை என்பதனால், எந்த விளைவும் இல்லாமல் வெறுப்புப் பேச்சைப் பரப்புவதற்கான வாய்ப்பானது ஆன்லைன் வெறுப்புப் பேச்சுக்களைத் தூண்டுவதற்கான ஒரு உந்து சக்தியாக செயல்படுகின்றது. இப்போது அதிகமான குழந்தைகள் ஆன்லைன் தளங்களைப் பயன்படுத்துவதனால், சமூக வலைத்தளங்கள் மற்றும் பிற ஆன்லைன் தளங்களில் வெறுப்பூட்டும் பேச்சுக்கள் பெருகுவதைத் தடுக்க தீவிரமான மற்றும் பயனுள்ள நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டிய அவசியம் உள்ளது.”
கௌரவ. கோகில குணவர்தன
பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தின் உறுப்பினர்
“Hate speech is and has always been a setback in our democratic society. However, I find it ironic that as cowardly as a wild duck, the proliferation of hate speech that abuses and threatens targeted individuals or particular communities, is often conducted cowering behind the concept of “freedom of speech” which is a corner-stone in any democracy. But it is crucial to understand that “freedom of speech” does not give you the right to spread hate, abuse and violence against another person. In fact, the fundamental right to speak which is guaranteed under the 1978 Constitution of Sri Lanka in itself is not an absolute right that cannot be ever violated. There are certain exceptional circumstances where the right to free speech is not guaranteed. When living in a society, we have rights but we also have obligations. It is important for all of us to understand that your enjoyment of rights cannot be at the cost of another person’s life and well-being. I wholeheartedly believe that we need to undertake more measures to combat and counter hate-speech in a more active and effective way. We must welcome research to assess the current situation and develop a national policy that would allow our stakeholders to collaborate and co-ordinate in combatting and countering hate speech”.
Hon. Thalatha Atukorale
Member of Women Parliamentarians’ Caucus
“වෛරී කථනය අපගේ ප්රජාතන්ත්රවාදී සමාජය තුල සෑම විටම බාධාවක් වී තිබේ. කෙසේ වෙතත්, වෛරී කථනය සිදු කරන්නන් බියගුලූ ලෙස, ඉලක්ක කරගත් පුද්ගලයින්ට හෝ විශේෂිත ප්රජාවන්ට අපයෝජන හා තර්ජනය කරන වෛරී කථන ව්යාප්ත කිරීම, ප්රජාතන්ත්රවාදයේ මුලික සංකල්පයක් වන ‘භාෂණයේ නිදහස’ යන සංකල්පයට මුවාවී බොහෝ විට සිදු කරනු ලබයි . නමුත් ‘භාෂණයේ නිදහස’ ඔබට තවත් පුද්ගලයෙකුට එරෙහිව වෛරය, අපයෝජනය සහ ප්රචණ්ඩත්වය පතුරුවා හැරීමේ අයිතිය ලබා නොදෙන බව වටහා ගැනීම ඉතා වැදගත්ය . ඇත්ත වශයෙන්ම, 1978 ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාව යටතේම සහතික කර ඇති භාෂණයේ නිදහස පිළිබඳ මූලික අයිතිවාසිකම කිසිදා උල්ලංඝනය කළ නොහැකි පරම අයිතියක් නොවේ. භාෂණයේ නිදහස සහතික කර නොමැති ඇතැම් සුවිශේෂී අවස්ථාද තිබේ. සමාජයක ජීවත් වන විට අපට අයිතිවාසිකම් මෙන්ම වගකීම් ද ඇත. ඔබේ අයිතීන් භුක්ති විඳීම වෙනත් පුද්ගලයෙකුගේ ජීවිතය සහ යහපැවැත්මට හානි විය නොහැකි බව අප සියල්ලන්ම වටහා ගැනීම වැදගත්ය. වඩාත් ක්රියාශීලී සහ ඵලදායි ලෙස වෛරී කථනයට එරෙහිව සටන් කිරීමට සහ ඊට එරෙහිව කටයුතු කිරීමට අප තවත් පියවර ගත යුතු බව මම මුළු හදින්ම විශ්වාස කරමි. වර්තමාන තත්ත්වය තක්සේරු කිරීම සඳහා පර්යේෂණ සිදුකල යුතු අතර වෛරී කථනයන්ට එරෙහිව සටන් කිරීමට සහ ඊට එරෙහිව නැඟී සිටීමේදී අපගේ පාර්ශවකරුවන්ට සහයෝගය දැක්විය හැකි සහ සම්බන්ධීකරණය කිරීමට ඉඩ සලසන ජාතික ප්රතිපත්තියක් සකස් කළ යුතුය”.
ගරු. තලතා අතුකෝරළ
පාර්ලිමේන්තු කාන්තා සංසඳයේ සාමාජිකා
“வெறுப்பூட்டும் பேச்சு என்பது நமது ஜனநாயக சமூகத்தில் எப்போதும் ஒரு பின்னடைவாக இருந்து வருகின்றது. இருப்பினும், ஒரு காட்டு வாத்து போல் கோழைத்தனமாக, இலக்கு வைக்கப்பட்ட தனிநபர்கள் அல்லது குறிப்பிட்ட சமூகங்களை துஷ்பிரயோகம் செய்து அச்சுறுத்தும் வெறுப்பூட்டும் பேச்சுகளின் பெருக்கமானது, எந்தவொரு ஜனநாயகத்திலும் ஒரு அடிப்படையாகக் காணப்படும் “பேச்சு சுதந்திரம்” என்ற கருத்தாக்கத்தின் பின்னணியில் அடிக்கடி நடாத்தப்படுவது முரண்பாடாக இருக்கின்றது. ஆனால் “பேச்சு சுதந்திரம்” என்பது மற்றொரு நபருக்கு எதிராக வெறுப்பு, துஷ்பிரயோகம் மற்றும் வன்முறையைப் பரப்புவதற்கான உரிமையை உங்களுக்கு வழங்காது என்பதை புரிந்துகொள்வது அவசியமானதாகும். இலங்கையின் 1978 அரசியலமைப்பின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்டுள்ள பேசுவதற்கான அடிப்படை உரிமையானது ஒருபோதும் மீறப்பட முடியாத முழுமையான உரிமையல்ல. சுதந்திரமான பேச்சுரிமைக்கு உத்தரவாதமளிக்கப்படாத சில விதிவிலக்கான சூழ்நிலைகளும் உள்ளன. ஒரு சமூகத்தில் வாழும் போது, எமக்கான உரிமைகள் இருக்கின்றன ஆனால் அதே நேரம் எமக்கான கடமைகளும் காணப்படுகின்றன. உங்கள் உரிமைகளை அனுபவிப்பது என்பது மற்றொரு நபரின் வாழ்க்கை மற்றும் நல்வாழ்வின் விலையாக இருக்க முடியாது என்பதை நாம் அனைவரும் புரிந்துகொள்வது முக்கியமாகும். வெறுக்கத்தக்க பேச்சை எதிர்த்துப் போராடுவதற்கும் எதிர்ப்பதற்கும் மிகவும் சுறுசுறுப்பான மற்றும் பயனுள்ள வழியில் கூடுதல் நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று நான் முழு மனதுடன் நம்புகிறேன். தற்போதைய நிலைமையை மதிப்பிடுவதற்கான ஆராய்ச்சியை நாம் வரவேற்க வேண்டும் மற்றும் வெறுப்புப் பேச்சுக்களை எதிர்ப்பதற்கும் அவற்றுக்கு எதிராகப் போராடுவதற்கும் எமது பங்குதாரர்கள் ஒத்துழைக்கவும் ஒருங்கிணைக்கவும் அனுமதிக்கும் தேசியக் கொள்கை ஒன்றை நாம் உருவாக்க வேண்டும்.”
கௌரவ. தலத அதுகொரல
பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தின் உறுப்பினர்
“Hate speech against vulnerable communities, women in particular, unfortunately has set deep roots in society. However, with the increase in the usage of the internet, particularly during the global pandemic, the issue has magnified to an unprecedented and concerning degree, as more and more people access the internet regularly to conduct their affairs, including for entertainment purposes. We found that complaints against online harassment increased to a record high during this period as more and more people, parents in particular, feeling utterly helpless, became concerned about their safety upon being subjected to hate speech online. Hate speech is often justified and presented under the pretext of ‘freedom of thought and expression’. The right to free speech is a fundamental right that is guaranteed under the 1978 Constitution of Sri Lanka. As the right to free speech is the foundation from which many other rights emanate, it is a corner-stone in any democracy. However, it is by no means an absolute right. In fact, the Constitution itself recognizes that there can be exceptional circumstances under which the right to free speech could be justifiably derogated. Particularly, in instances where the freedom of speech comes at the safety, well-being and dignity of another person(s). When you live in a society, you have a duty to behave in a responsible manner. Hurling abuse, spreading hate and inciting violence against targeted individuals or communities should not be tolerated as the “ways of the world”, and should not pass without consequences. I believe that Sri Lanka should examine its legal framework applicable to combatting and countering of hate speech, and revise such framework accordingly, especially, in view of the recent exacerbation in the proliferation of hate speech due to online media”
Hon. Mrs. Diana Gamage
Member of the Women Parliamentarians’ Caucus
“අවදානමට ලක්විය හැකි ප්රජාවන්ට, විශේෂයෙන්ම කාන්තාවන්ට එරෙහි වෛරී කථනය අවාසනාවන්ත ලෙස සමාජය තුළ ගැඹුරු මුල් බැස ඇත. කෙසේ වෙතත්, විශේෂයෙන් ගෝලීය වසංගතය අතරතුර අන්තර්ජාලයේ භාවිතය වැඩිවීමත් සමඟ, විනෝදාස්වාද අරමුණු ඇතුළුව තම කටයුතු කරගෙන යාමට වැඩි වැඩියෙන් පුද්ගලයින් නිතිපතා අන්තර්ජාලයට පිවිසෙන බැවින්, ගැටලූව පෙර නොවූ විරූ මට්ටමට විශාල වී ඇත. අන්තර්ජාලය හරහා වෛරී ප්රකාශවලට ලක්වීම නිසා බොහෝ පුද්ගලයන්, විශේෂයෙන්ම දෙමාපියන්, තම දරුවන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන සැලකිලිමත් වීම නිසා, මෙම කාල සීමාව තුළ අන්තර්ජාලය ඔස්සේ සිදුවන හිරිහැරවලට එරෙහිව කර ඇති පැමිණිලි වාර්තාගත ලෙස ඉහළ ගොස් ඇති බව අපට පෙනී ගියේය. වෛරී ප්රකාශය බොහෝ විට සාධාරණීකරණය කරනු ලබන්නේ ‘සිතීමේ සහ අදහස් ප්රකාශ කිරීමේ නිදහස’ යටතේ ය. 1978 ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාව යටතේ භාෂණයේ නිදහස සහතික කර ඇති මූලික අයිතිවාසිකමකි. භාෂණයේ නිදහස වෙනත් බොහෝ අයිතිවාසිකම් වලට පදනම වන බැවින් එය ඕනෑම ප්රජාතන්ත්රවාදයක අත්යාවශ්ය සාධකයකි.කෙසේ වෙතත්, එය කිසිසේත්ම පරම අයිතියක් නොවේ. ඇත්ත වශයෙන්ම, කතා කිරීමේ අයිතිය යුක්ති සහගත ලෙස සහතික කර නොමැති සුවිශේෂී අවස්ථා තිබිය හැකි බව ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාව විසින්ම පිළිගනී. විශේෂයෙන්ම, භාෂණයේ නිදහස වෙනත් පුද්ගලයෙකුගේ (පුද්ගලයින්ගේ) ආරක්ෂාව, යහපැවැත්ම සහ අභිමානයට අභියෝගයක් වන අවස්ථා වලදී සීමා කිරීම් වලට ලක්වේ. ඔබ සමාජයක ජීවත් වන විට වගකීමෙන් යුතුව හැසිරීමට යුතුකමක් ඇත. ඉලක්ක කරගත් පුද්ගලයන්ට හෝ ප්රජාවන්ට එරෙහිව අපයෝජනය කිරීම, වෛරය පතුරුවා හැරීම සහ ප්රචණ්ඩත්වය අවුලූවාලීම ”මිනිසුන් සාමාන්යයෙන් හැසිරෙන ආකාරය හෝ සාමාන්යයෙන් සිදුවන දේවල්.” ලෙස නොඉවසිය යුතු අතර එසේ සිදුකරන්නන් ප්රතිවිපාක විඳිය යුතුය. ශ්රී ලංකාව වෛරී ප්රකාශවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට සහ ඊට එරෙහිව නැඟී සිටීමට අදාළ වන නීතිමය රාමුව විමසා බැලිය යුතු බවත්, විශේෂයෙන්ම අන්තර්ජාල මාධ්ය හේතුවෙන් වෛරී කථන ප්රචලිත වීමේ මෑත කාලීන උග්රවීම සැලකිල්ලට ගෙන එම රාමුව සංශෝධනය කළ යුතු බවත් මම විශ්වාස කරමි”.
ගරු. ඩයනා ගමගේ මහත්මිය
පාර්ලිමේන්තු කාන්තා සංසඳයේ සාමාජිකා
“பாதிக்கப்படக்கூடிய சமூகங்களுக்கு எதிரான வெறுப்புப் பேச்சு, குறிப்பாக பெண்களுக்கு, துரதிஷ்டவசமாக சமூகத்தில் ஆழமான வேர்களைக் கொண்டுள்ளது. இருப்பினும், இணையத்தின் பயன்பாடு அதிகரித்துள்ளதனால், குறிப்பாக உலகளாவிய நோய்ப்பரவலின் போது, மேலும் அதிகளவிலான மக்கள் பொழுதுபோக்கு நோக்கங்கள் உட்பட, தங்கள் விவகாரங்களை மேற்கொள்வதற்காக இணையத்தைத் தொடர்ச்சியாக அணுகுவதனால் இப் பிரச்சினையானது முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையிலும் மற்றும் அதிக அளவிலும் பெரிதாகியுள்ளது. இந்தக் காலகட்டத்தில், ஆன்லைன் துன்புறுத்தலுக்கு எதிரான புகார்கள் வரலாறு காணாத அளவுக்கு அதிகரித்திருப்பதைக் கண்டறிந்தோம், மேலும் அதிகமான மக்கள், குறிப்பாக பெற்றோர்கள், முற்றிலும் உதவியற்றவர்களாக உணர்கின்றார்கள். வெறுப்புப் பேச்சானது பெரும்பாலும் நியாயப்படுத்தப்பட்டு ‘சிந்தனை மற்றும் கருத்து சுதந்திரம்’ என்ற சாக்குப்போக்கின் கீழ் முன்வைக்கப்படுகின்றது. சுதந்திரமான பேச்சுரிமை என்பது 1978 இலங்கையின் அரசியலமைப்பின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட ஒரு அடிப்படை உரிமையாகும். சுதந்திரமான பேச்சுரிமை என்பது மற்ற பல உரிமைகள் உருவாகுவதற்கான அடித்தளம் என்பதனால், எந்த ஜனநாயகத்திலும் அது ஒரு அடிப்படையாகும், இருப்பினும், அது எந்த வகையிலும் ஒரு முழுமையான உரிமை அல்ல. உண்மையில், சுதந்திரமான பேச்சுரிமை நியாயமான முறையில் இழிவுபடுத்தப்படக்கூடிய விதிவிலக்கான சூழ்நிலைகள் இருக்கக்கூடும் என்பதை அரசியலமைப்பே அங்கீகரிக்கின்றது. குறிப்பாக, பேச்சுச் சுதந்திரம் மற்றொரு நபரின்(களின்) பாதுகாப்பு, நல்வாழ்வு மற்றும் கண்ணியம் ஆகியன தொடர்பில் வரும் சந்தர்ப்பங்களில். நீங்கள் ஒரு சமூகத்தில் வாழும்போது, நீங்கள் பொறுப்புடன் நடந்து கொள்ள வேண்டிய கடமை உங்களுக்கு உள்ளது. துஷ்பிரயோகத்தை உந்துதல், வெறுப்பைப் பரப்புதல் மற்றும் இலக்கு வைக்கப்பட்ட தனிநபர்கள் அல்லது சமூகங்களுக்கு எதிராக வன்முறையைத் தூண்டுதல் ஆகியவை “உலகின் வழிகள்” என்று பொறுத்துக் கொள்ளக் கூடாது, மேலும் விளைவுகள் இல்லாமல் கடந்து செல்லக்கூடாது. வெறுக்கத்தக்க பேச்சுக்களை எதிர்த்துப் போராடுவதற்கும் எதிர்ப்பதற்கும் பொருந்தக்கூடிய சட்டக் கட்டமைப்பை இலங்கை ஆராய்ந்து அதற்கேற்ப அத்தகைய கட்டமைப்பை திருத்த வேண்டும் என்று நான் நம்புகிறேன். குறிப்பாக இணையத்தள ஊடகங்கள் காரணமாக வெறுப்பூட்டும் பேச்சுக்களின் பெருக்கத்தின் சமீபத்திய அதிகரிப்பைக் கருத்திற் கொண்டு திருத்தியமைக்க வேண்டும்.”
கௌரவ. திருமதி. டயானா கமகே
பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தின் உறுப்பினர்
“Though we claim to live in a civilised society, it is sad to hear that ‘hate speech’ is still a prevalent issue in society. Therefore, Hate Speech should be eliminated. Knowing women encounter hate speech on a daily basis is even more depressing. It is a misconception that a woman can tolerate hate speech simply because they are females. Nevertheless, I myself have been subjected to such vulgar and hateful statements in the recent past in the Parliament of our country. I am not the only and the first Member of Parliament to encounter such hate speech. Members of the Women Parliamentarians’ Caucus including me have been constantly subjected to such hate speech. But our parliament has not woken up from its deep slumber and maintains a dormant policy in this regard. On this International Day for Countering Hate Speech, I take this opportunity to convey the message that we the members of Parliament have a responsibility to update the laws pertaining to hate speech.”
Hon. Rohini Wijeratne
Vice Chairperson of the Women Parliamentarians’ Caucus
“සෑම අතකින්ම ශිෂ්ටත්වය අගයන, ශිෂ්ටත්වය ඔසවා තබන සමාජයකට අප පා තබා ඇති බවට අප උදම් ඇනුවත් සමාජයෙන් අතු ගා දැමිය යුතු “වෛරීය ප්රකාශ” අදටත් මේ සමාජය තුළ ප්රචලිත හා සුලබ වීම කනගාටුවට කරුණක්. එසේම එදිනෙදා ජීවිතයේදී කාන්තාවන් බොහෝදෙනෙකුට දිනපතා එවැනි වෛරීය ප්රකාශයන්ට මුහුණ දීමට සිදුවීම ඒ කනගාටුව තවත් වැඩි කරවන්නක්. කාන්තාවක් වීමම එවැනි වෛරීය ප්රකාශයන්ට මුහුණ දීමට හෝ එවැනි වෛරීය ප්රකාශයන් දරා ගැනීමට හේතුවක් යැයි යමෙක් හිතනවා නම් එය වැරදි සිතුවිල්ලක්. නමුත් අපේ රටේ නීති සම්පාදනය කරන උත්තරීතර පාර්ලිමේන්තුව තුළදීම මා පසුගිය කාලවකවානුවේදී එවැනි අශිෂ්ට, මුග්ධ, වෛරය වපුරවන ප්රකාශයකට ලක් වූ බව ඔබට අමුතුවෙන් මතක් කළ යුතු කරුණක් නොවන බව මා දන්නවා.එවැනි වෛරීය ප්රකාශයන්ට මුහුණ දුන් එකම හා පළමු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීවරිය මම නොවේ.මා ඇතුළු කාන්තා සංසදයේ අනෙකුත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීවරියන්ද එවැනි වෛරීය ප්රකාශයන්ට නිරන්තරයෙන් ලක් වෙනවා. නමුත් අදටත් ඒ සම්බන්ධයෙන් අප පාර්ලිමේන්තුව දරන්නේ ඉතාම නිද්රාශීලි ප්රතිපත්තියක්. ජාත්යන්තරව වෛරීය ප්රකාශයන්ට එරෙහිව සමරන මෙම දිනයේදී, වෛරීය ප්රකාශයන් පාලනය සම්බන්ධයෙන් නීතිය යාවත්කාලීන කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ අප සැමට වගකීමක් ඇති බව ප්රකාශ කිරීමට මම මෙය අවස්ථාවක් කරගන්නවා”.
ගරු. රෝහිනී විෙඡ්රත්න,
පාර්ලිමේන්තු කාන්තා සංසඳයේ උපසභාපතිනිය
“நாகரீகமான சமூகத்தில் வாழ்கின்றோம் என்று நாம் பெருமையாகக் கூறிக் கொண்டாலும் “வெறுக்கத்தக்க பேச்சு” இன்னும் இந்தச் சமூகத்தில் நிலவுவது துரதிர்ஷ்டவசமானது. ஆகவே வெறுப்பூட்டும் பேச்சானது இல்லாதொழிக்கப்பட வேண்டிய விடயமாகும். மேலும் பல பெண்கள் தங்கள் அன்றாட வாழ்வில் இத்தகைய வெறுப்புப் பேச்சுக்களை எதிர்கொள்கின்றார்கள் என்பதை அறிவது கூட மனவருத்தமளிக்கின்றது. ஒரு பெண்ணாக இருப்பது என்பது இத்தகைய வெறுப்புப் பேச்சுக்களை எதிர்கொள்ள அல்லது இத்தகைய வெறுப்புப் பேச்சுக்களை சகித்துக்கொள்ள ஒரு காரணம் என்று ஒருவர் நினைத்தால், அது தவறான கருத்து ஆகும். இருந்தபோதிலும், சமீபகாலமாக நமது நாட்டின் பாராளுமன்றத்தில் இதுபோன்ற கேவலமான, முட்டாள்தனமான, மற்றும் வெறுக்கத்தக்க அறிக்கைகளுக்கு நான் ஆளாகியுள்ளேன் என்பதை உங்களுக்கு நினைவுபடுத்துவது விசித்திரமானதல்ல என்பதை நான் அறிவேன். வெறுக்கத்தக்க பேச்சுக்களை சந்தித்த ஒரே மற்றும் முதல் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் நான் அல்ல நான் உட்பட பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தில் உள்ள ஏனைய பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களும் தொடர்ச்சியாக இத்தகைய வெறுப்புப் பேச்சுக்கு ஆளாகி வருகின்றனர். ஆனால் இன்றும் நமது பாராளுமன்றம் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்து விழித்துக் கொள்ளாமல் இவ்விடயத்தில் மிகவும் செயலற்ற கொள்கையைப் பேணி வருகின்றது. வெறுப்புப் பேச்சுக்கு எதிரான இந்த சர்வதேச தினத்தில், வெறுப்பூட்டும் பேச்சுக்களைக் கட்டுப்படுத்துவது தொடர்பான சட்டத்தை புதுப்பிக்கும் பொறுப்பு பாராளுமன்றத்தில் நமக்கு உள்ளது என்பதை இந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் நான் தெரிவித்துக் கொள்கின்றேன்.”
கௌரவ. திருமதி. ரோஹினி விஜேரத்ன
பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தின் உப தலைவர்
“Hate speech has become a weapon to bully, harass and intimidate individuals and communities especially through social media. What is particularly dangerous is how targeting particular individuals or communities – especially women, sexual minorities, ethnic and religious minorities has resulted in acts of physical violence. On the other hand, laws that ostensibly seek to regulate or prevent hate speech have also been used selectively to intimidate and silence political opponents by those in power. While we need laws, we must also ensure the independence of the judiciary so that the law doesn’t in itself also become part of the problem. Also, what is urgently required is social dialogue and awareness on how to prevent and respond to hate speech”.
Dr. Harini Amarasuriya
Member of the Women’s Parliamentarian’s Caucus
“සමාජ මාධ්ය හරහා පුද්ගලයන්ට සහ ප්රජාවන්ට හිරිහැර කිරීමට, හිංසනයට ලක් කිරීමට සහ බිය ගැන්වීමට වෛරී කථනය ආයුධයක් වී ඇත. විශේෂයෙන්ම අවධානයට ලක් වන පුද්ගලයන් හෝ ප්රජාවන් වන්නේ – කාන්තාවන්, ලිංගික වශයෙන් සුළුතර කණ්ඩායම්, වාර්ගික සහ ආගමික වශයෙන් සුළුතර කණ්ඩායම් බවත් එය ශාරීරික හිංසනය දක්වා ව්යාප්ත වේ. අනෙක් අතට, වෛරී කථන නියාමනය කිරීමට හෝ වැළැක්වීමට පෙනෙන පරිදි උත්සාහ කරන නීති ද බලයේ සිටින අය විසින් දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් බිය ගැන්වීමට සහ නිශ්ශබ්ද කිරීමට තෝරා ගෙන භාවිතා කර ඇත. අපට නීති අවශ්ය වන අතරම, නීතිය ද ගැටලූවේ කොටසක් බවට පත් නොවන පරිදි අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය ද සහතික කළ යුතුය. එසේම, වහා අවශ්ය වන්නේ වෛරී කථන වැලැක්වීම සහ ඒවාට ප්රතිචාර දැක්විය යුතු ආකාරය පිළිබඳ සමාජ සංවාදය සහ දැනුවත් කිරීමයි”.
ගරු. හරිනි අමරසූරිය
කාන්තා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රී මණ්ඩලයේ සාමාජිකා
“குறிப்பாக சமூக வலைத்தளங்கள் வாயிலாக தனிநபர்கள் மற்றும் சமூகங்களைக் கொடுமைப்படுத்தவும், துன்புறுத்தவும் மற்றும் அச்சுறுத்தவும் வெறுப்புப் பேச்சானது ஒரு ஆயுதமாக மாறியுள்ளது. குறிப்பாக ஆபத்தானது என்னவென்றால், குறிப்பிட்ட தனிநபர்கள் அல்லது சமூகங்களை, குறிப்பாகப் பெண்கள், பால்நிலை சிறுபான்மையினர், இன மற்றும் மத சிறுபான்மையினர் போன்றோரைக் குறிவைப்பதானது உடல் ரீதியான வன்முறைச் செயல்களுக்கு வித்திட்டுள்ளது. மறுபுறம், வெறுப்பூட்டும் பேச்சைக் கட்டுப்படுத்த அல்லது தடுக்க முற்படும் சட்டங்கள், அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களினால் அரசியல் எதிரிகளை மிரட்டி மௌனப்படுத்தவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட முறையில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எமக்கு சட்டங்கள் தேவைப்பட்டாலும், சட்டமும் பிரச்சனையின் ஒரு பகுதியாக உருவெடுக்காமல் இருப்பதற்கு, நீதித் துறையின் சுதந்திரத்தையும் உறுதி செய்ய வேண்டும். மேலும், சமூக உரையாடல் மற்றும் வெறுப்புப் பேச்சுக்களை எவ்வாறு தடுப்பது மற்றும் அவற்றுக்கு எவ்வாறு பதிலளிப்பது என்பது குறித்த விழிப்புணர்வும் அவசரமாகத் தேவைப்படுகின்றது.”
கௌரவ. கலாநிதி ஹரிணி அமரசூரிய
பாராளுமன்ற பெண் உறுப்பினர்களின் ஒன்றியத்தின் உறுப்பினர்
